تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غمهای تو را لبخند فردایی نبود
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
غمی ویرانتر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش