از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت