سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم