سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی