اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را