باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
ای تا به قیامت علم فتح تو قائم
سلطان دو عالم، علی موسی کاظم
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟