فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟