برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
گفتند: که تا صبح فقط یک راه است
با عشق فقط فاصلهها کوتاه است
آن روزها دیوار هم تعبیری از دَر بود
در آسمان چیزی که پَر میزد، کبوتر بود...
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
وقتی که دیدمش،... چه بگویم؟... بدن نداشت
کوچکترین نشانهای از خویشتن نداشت
برخاستی تا روز، روز دیگری باشد
تقدیر فردا قصۀ زیباتری باشد
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوشسرانجام شدند
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
سوخت آنسان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
هی چشم به فردای زمین میدوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
بگو به باد بپوشد لباس نامهبران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
دوباره عطر گل یاس در حرم پیچید
و قلبها شده روشن در آستانۀ عید