روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد
بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد
شهادت را به نام کوچکش هر شب صدا کردی
تو که هر روز و هر جا زندگیهایی بنا کردی
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازهست
دو بال مشرقیاش با اُفق هماندازهست
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
سوخت آنسان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
گردباد است که سنجیده جلو میآید
به پراکندن جمع من و تو میآید