تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه
شمیم اهل نظر را به هر کسی ندهند
صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند