در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود