در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود