خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم