عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
کربلا
شهر قصههای دور نیست
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم