وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد