هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت