ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
شب به شب ماه به یاد لب عطشان حسین
میکشد آه به یاد لب عطشان حسین
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید