وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست
کسی که دیگر خود خدا هم، نیافریند مثال او را
چو من حقیری کجا تواند، بیان نماید خصال او را