الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو میگردد چراغانی
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
ای ولی عصر و امام زمان
ای سبب خلقت کون و مکان
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ