غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است