ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
آسمان بیشک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست