گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
ای خداوندی که از لطف تو جاه آوردهام
زآنچه بودستم گرفته بارگاه آوردهام...
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد