گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بیخزان پیدا شد
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها