به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم