مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن
شب بلندی میکند از وحشت رسوا شدن
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر