گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت
باغ چون تو، غنچۀ سر در گریبانی نداشت
آهن شدهایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
نام گرامیاش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیدهای ز تقوایت بود
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
ای آنکه نور عشق و شرف در جبین توست
روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست
شبنشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همهشب راز و نیاز سحرش را دیدند
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت
چه قدر و منزلت و جلوه جلالی داشت
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند