دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
ما خیل بندگانیم، ما را تو میشناسی
هر چند بیزبانیم، ما را تو میشناسی
ز آه سینۀ سوزان ترانه میسازم
چو نی ز مایۀ جان این فسانه میسازم
خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی
فروغ دیدهٔ ما، مهر جاودانهٔ شامی
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش