من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
خونت سبب وحدت و آگاهی شد
این خون جریان ساخت، جهان راهی شد
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
علی زره که بپوشد، همینکه راه بیفتد
عجیب نیست که دشمن به اشتباه بیفتد
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
ای که وجود پاک تو آیینۀ زهراست
هر جا تو باشی اسم بابایت علی آنجاست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش