چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
عاشقان را سر شوريده به پيكر عجب است
دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!
رفتم من و، هوای تو از سر نمیرود
داغ غمت ز سینهٔ خواهر نمیرود
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من