ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی