هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام میگیرند آیین تماشا را
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعلهوری جان گرفته بود
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
گیرم که بمانیم بر آن پیمان هم
گیرم برویم تشنه در میدان هم
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ای مهر تو دلگرمی هر طفل یتیم!
ای خوانده تو را به چشم تر، طفل یتیم
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
اول دلتنگی است تازه شب آخری
چه کردی ای روضهخوان چه کردی ای منبری
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
دل گرمیام از دستهای توست، دل گرمیات از دستهای من
دیگر زبان سرخ من بسته است، حرفی بزن ای مقتدای من!
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
چنان که دست گدایی شبانه میلرزد
دلم برای تو با هر بهانه میلرزد
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت میسوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت میسوخت
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخمخورده و بیسر بیاورم
پرشورترین فصل تلاطم اینجاست
آیینهٔ چشمهای مردم اینجاست
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
این روزها پر از تبِ مولا کجاییام
اما هنوز کوفهای از بیوفاییام
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند