من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
گرچه صد داغ و هزاران غم سنگین داریم
چشم امّید به فردای فلسطین داریم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
گفتند از شراب تو میخانهها به هم
خُمها به وقت خوردن پیمانهها به هم
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را