پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را