عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
چیست این چیست که از دشت جنون میجوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون میجوشد
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم