از شبنم اشک گونههامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
دستهگلها دستهدسته میروند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفانزادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
گل اشکم شبی وا میشد ای کاش
همه دردم مداوا میشد ای کاش
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
آه میکشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار