با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
نشان در بینشانیهاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده