این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست