گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود