آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند
نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظهای که بوسه زده زخم سیب را
با سر رسیدهای! بگو از پیکری كه نیست
از مصحف ورقورق و پرپری كه نیست
شانههای زخمیاش را هیچكس باور نداشت
بار غربت را كسی از روی دوشش برنداشت
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
دوباره عطر گل یاس در حرم پیچید
و قلبها شده روشن در آستانۀ عید