میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
کنار من، صدف دیده پر گهر نکنید
به پیش چشم یتیمان، پدر پدر نکنید
علی كه آینۀ روشن خدای تو بود
همیشه آینهاش روی حقنمای تو بود