ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود