همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر