شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
تا نگردیدهست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشکبار
با ریگهای رهگذر باد
در خیمههای خسته بخوانید
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد