ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیتگویی برایت آیه نازل شد
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
آوردهام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من