ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
تابید بر زمین
نوری از آسمان
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
محمّدا به که مانی؟ محمّدا به چه مانی؟
«جهان و هر چه در او هست صورتاند و تو جانی»
آسمان ابریست، آیا ماه پیدا میشود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا میشود؟
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
چه کُند میگذرد لحظههای دور از تو
نمیکنند مگر لحظهها عبور از تو
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم