خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
داشت میگفت خداحافظ و مادر میسوخت
آب میریخت ولی کوچه سراسر میسوخت
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
ز آه سینۀ سوزان ترانه میسازم
چو نی ز مایۀ جان این فسانه میسازم