چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
همیشه سفرهاش وا بود با ما مهربانی کرد
هزاران بار آزردیمش اما مهربانی کرد
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بیخواب
این همه آیینگی از انعکاس آه کیست؟
چشمهها در رودرود غصۀ جانکاه کیست؟
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
بر خاکی از اندوه و غربت سر نهادهست
بر نیزهٔ تنهایی خود تکیه دادهست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست