سحر که چلچلهها بال شوق وا کردند
سفر به دشت دلانگیز لالهها کردند
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
احساس از هفت آسمان میبارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
هفتاد و دو آیه تابناک افتادهست
هفتاد و دو لاله سینهچاک افتادهست
روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمانها وا کرد
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
دلا بكوش كه آیینۀ خدات كنند
به خود بیایی و از دیگران جدات كنند
ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی