ای نبیطلعت، ای علیمرآت
وی حسنخصلت، ای حسینصفات
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
هر دل که سوز عشق تکانش نمیدهد
حق در حریم قرب، مکانش نمیدهد
هفتاد و دو آیه تابناک افتادهست
هفتاد و دو لاله سینهچاک افتادهست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
الا که نور و صفا آفتاب از تو گرفت
ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت
در دشت بلا که خاک از خون تَر بود
یک باغ پر از شکوفهٔ پرپر بود
ای ماه من که چشم و چراغ نبوتی
ریحانهٔ بهشتی باغ نبوتی