هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود